ഉത്രാടപ്പാച്ചില്‍

കഴിഞ്ഞ കുറേ വര്‍ഷങ്ങളായി ഓണം നാട്ടില്‍ ചിലവഴിക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല. ലീവ്, നാട്ടിലേക്കുള്ള വണ്ടികളില്‍ ടിക്കറ്റ് കിട്ടാനുള്ള ബുദ്ധിമുട്ട്, ഓണത്തിന് ബാംഗ്ലൂരില്‍ കൂട്ടുകാരുമായുള്ള ഒത്തുകൂടല്‍, അങ്ങിനെ പലതും എന്നെ തടഞ്ഞു. ഇത്തവണ എന്തായാലും കണ്ണൂരില്‍ തന്നെ ഓണമുണ്ണാന്‍ തന്നെ തീരുമാനിച്ചു. നാലു ദിവസം ലീവെടുത്ത് നാട്ടില്‍പ്പോയി ബന്ധുജനങ്ങളുടെകൂടെ തന്നെ ഓണം ആഘോഷിച്ചു.

നാട്ടില്‍ ഒരു കട നടത്തുന്നതിനാല്‍ അച്ഛനും അമ്മയ്ക്കും കടയിലെ ഓണത്തിരക്കിനിടയില്‍ത്തന്നെ കഴിയേണ്ടി വന്നു ഞാന്‍ നാട്ടില്‍ എത്തിയിട്ടും. ഉത്രാടത്തിന്റന്നാണ് എല്ലാവരും ഒന്ന് ഫ്രീ ആയത്. കട അന്നവര്‍ തൂറന്നില്ല. പുന്നാരമോന്‍ ഓണത്തിന് നാട്ടില്‍ വന്നിട്ട് അവന്റെ കൂടെ സമയം ചിലവഴിക്കണ്ടേ. കടയേക്കാ‍ള്‍ ഞാനല്ലേ പ്രധാനം? ഇതൊന്നവരെ സമ്മതിപ്പിച്ചെടുക്കാന്‍ ഞാന്‍ പെട്ട പാട്.

ഉത്രാടത്തിന് ഒന്ന് കറങ്ങാന്‍ പോകാം എന്ന് തീരുമാനിച്ച് ഞങ്ങള്‍ ഉച്ചയായപ്പോഴേക്കും പോകാന്‍ തയ്യാറായി. വിപുലമായ കലാപരിപാടികളായിരുന്നു. ആദ്യം പയ്യാമ്പലം ബീച്ച്. പിന്നെ കണ്ണൂര്‍ കോട്ട. പിന്നെ ഒന്ന് നാലഞ്ച് തുണിക്കടകള്‍, എല്ലാവര്‍ക്കും ഓണക്കോടിയും വാങ്ങി. പിന്നെ സൂപ്പര്‍ ബസാറില്‍ പോയി മറ്റ് അല്ലറ ചില്ലറ സാധനങ്ങള്‍, വഴിവക്കില്‍ നിന്ന് പൂക്കളമിടാന്‍ പൂക്കള്‍, ഇത്രയൊക്കെ ആയപ്പോഴേക്കും നേരം സന്ധ്യയായി.

ഇനി പൊലീസ് പരേഡ് ഗ്രൌണ്ടിലെ എക്സിബിഷന്‍ കൂടി കണ്ടിട്ട് വീട്ടിലേക്ക് മടങ്ങാം.

ടിക്കറ്റെടുത്ത് അകത്ത് കയറി. ആന മയില്‍ ഒട്ടകം കുതിര. എല്ലാമുണ്ട്. നിരവധി കടകള്‍, ഭക്ഷണശാലകള്‍, ജനക്കൂട്ടം, കൂമിളയുണ്ടാക്കുന്ന സാധനം വില്‍ക്കുന്നവര്‍ ആകാശത്ത് നിറച്ച കുമിളകള്‍, ... പക്ഷെ ഞങ്ങളുടെ കണ്ണുകളുടക്കിയത് മേളയുടെ മുഖ്യാകര്‍ഷണമായ ചലിക്കും വിനോദങ്ങളിലാ‍ണ്. വട്ടത്തിലും ചെരിഞ്ഞും കറങ്ങുന്ന ചക്രങ്ങള്‍, ചെറിയ ട്രെയിനുകള്‍, ഊഞ്ഞാല്‍ പോലെ ആടുന്ന വള്ളം, അങ്ങിനെ പലതും. കണ്ടിട്ട് എല്ല്ലാവര്‍ക്കും കുട്ടികളുടെ മനസ്സായി.

അമ്മയ്ക്ക് ജയന്റ് വീലില്‍ കയറിയാല്‍ തല കറങ്ങും, ആടുക മാത്രം ചെയ്യുന്ന വീല്‍ മതി. അച്ഛന് ചരിഞ്ഞ് കറങ്ങുന്ന റൈഡില്‍ ആണ് കയറേണ്ടത്. എനിക്കാണെങ്കില്‍ എല്ലാത്തിലും കയറണം. അപ്പോഴാണ് അമ്മ കുട്ടികള്‍ക്കായുള്ള ട്രെയിന്‍ കാണുന്നത്. അതില്‍ കയറിയാല്‍ കുഴപ്പമാകുമോ, നീ കേറിക്കോ രസമല്ലേ എന്നെന്നോട് പറഞ്ഞു. അത് കുട്ടികള്‍ക്കുള്ളതാണെന്ന് ഞാന്‍ പറഞ്ഞപ്പോള്‍ നീ എന്നാടാ വലിയ ആളായത് എന്ന് അമ്മയുടെ മറുപടി.

ഇങ്ങനെ തമാശകള്‍ പറഞ്ഞും റൈഡുകളില്‍ കയറാന്‍ പരിപാടിയിട്ടുമിരുന്ന നേരത്താണ് അവര്‍ എല്ലായിടത്തേയും അലങ്കാരവിളക്കുകള്‍ തെളിയിച്ചത്. റൈഡുകളിലും ട്രെയിനിലും ചുറ്റുമുള്ള കടകളിലും ഒക്കെയുള്ള ലൈറ്റുകള്‍ കാണാന്‍ നല്ല ഭംഗിയായിരുന്നു. ഒരു ഫോട്ടൊ എടുത്ത് ബ്ലോഗിലിട്ടാലോ എന്നാലോചിച്ചതേയുള്ളൂ, അമ്മയും പറഞ്ഞു ഫോട്ടോ എടുക്ക് നല്ല ഭംഗിയുണ്ടെന്ന്.

ക്യാമറ എടുക്കാന്‍ പോക്കറ്റില്‍ കൈയിട്ട ഞാന്‍ ഞെട്ടി. ക്യാമറ കാണാനില്ല. ഈശ്വരാ, എന്റെ പതിനായിരം രൂപ വിലയുള്ള ക്യാമറ! (ചില സാങ്കേതികപ്രശ്നങ്ങളാല്‍ ക്യാമറയുടെ യഥാര്‍ത്ഥ വില ഇവിടെ വെളിപ്പെടുത്താന്‍ നിര്‍വ്വാഹമില്ല). തെങ്ങിന്‍പൂക്കുലാദിവിവാഹഫോട്ടോ പോലെ ചരിത്രപ്രാധാന്യമുള്ള ചിത്രങ്ങള്‍ എടുത്ത എന്റെ പൊന്നു ക്യാമറ. കാലങ്ങളായി എന്റെ പോക്കറ്റില്‍ മൊബൈലിനൊടൊപ്പം എല്ലാ യാത്രയിലും കൂടെ വരാറുള്ള എന്റെ സഹതസഞ്ചാരി! എന്റെ ഫോട്ടോഗ്രാഫിക്ക് പരീക്ഷണങ്ങളുടെ അവിഭാജ്യഘടകം! എടുക്കുന്നതെല്ലാം പതിയാറില്ലെങ്കിലും പതിഞ്ഞതൊക്കെയും എന്റെ അഭിമാനമായി മാറാറുണ്ടായിരുന്ന ഇലക്ട്രോണിക്ക് വണ്ടര്‍! അതെനിക്ക് നഷ്ടമായിരിക്കുന്നു.

ഇന്നെവിടെയെല്ലാം പോയതാ. എവിടെ വച്ചാണ് മറന്നതെന്ന് ഒരൂഹവും ഇല്ല. കളയാന്‍ പറ്റില്ലല്ലോ, വിലമതിക്കാത്ത ഉല്‍പ്പന്നമല്ലേ. തിരയുക തന്നെ.

എക്സിബിഷനില്‍ കയറിയതേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ, ഒന്നും നേരെചൊവ്വേ കാണാനുംകൂടെ പറ്റിയില്ല. ക്യാമറ തപ്പാന്‍ വേണ്ടി ചാടിയിറങ്ങേണ്ടി വന്നു പുറത്തേക്ക്. ആ ടിക്കറ്റിന്റെ കാശ് വെയിസ്റ്റ്. അന്ന് പോയ സ്ഥലങ്ങളൊക്കെ മനസ്സില്‍ ഫ്ലാഷ്‌ബാക്ക് ആയി ഓടിച്ചു നോക്കി. ആ വഴിയേ തന്നെ തിരിച്ചു പോകാനുള്ള റൂട്ട് മാപ്പും ചാര്‍ട്ട് ചെയ്തു. വന്ന വഴി മറക്കാത്തവനാണ് ഞാന്‍ എന്നത് ഈ അവസരത്തില്‍ പ്രയോജനം ചെയ്തു. അങ്ങിനെ “ഓപ്പറേഷന്‍ ക്യാമറ” തുടങ്ങി.

അന്ന് പോയ സൂപ്പര്‍ ബസാര്‍, തുണിക്കടകള്‍, പൂ മേടിക്കാന്‍ പോയ ചന്ത, എന്നിവടങ്ങളിലെല്ലാംതന്നെ പോയ ക്യാമറയ്ക്ക് കുടത്തില്‍വരെ തപ്പി നടന്നു. മുതലാളി മുട്ട വച്ച് ഓം‌ലെറ്റ് അടിച്ച് ഏമ്പക്കം വിടുമ്പോള്‍, ഇവിടെങ്ങാണ്ടാണല്ലോ താന്‍ മുട്ടയിട്ടത്ത് എന്നും പറഞ്ഞ് കോഴി മുട്ടതപ്പി നടക്കുന്നപോലാണോ‍ എന്‍െയീത്തിരച്ചില്‍ എന്ന് പേടിയും തുടങ്ങി. അവസാനമായി കോട്ടയിലും ബീച്ചീലും കൂടി തിരച്ചില്‍ നടത്തി വെറും കൈയോടെ ആ കൈ താടിക്ക് കൊടുത്തിരിക്കുമ്പോള്‍ ആ പേടി യാഥാര്‍ത്ഥ്യവുമായി. ഈ കണ്ണൂരില്‍ മറ്റെവിടെയോ ഒരു ഭാഗ്യവാന്‍ വീണുകിട്ടിയ സൌഭാഗ്യമായ എന്റെ ക്യാമറയുമായി നാളെ പകര്‍ത്താനുള്ള വിവാഹചിത്രങ്ങളെക്കുറിച്ചോര്‍ത്ത് മന്‍സ്സില്‍ ചിരിക്കുന്നുണ്ടാവാം.

അപ്പോഴേക്കും സമയം ഒരുപാടായിരുന്നു. നേരം വൈകിയുള്ള ഓട്ടവും തിരച്ചിലും കാരണം എല്ലാവരും നന്നേ ക്ഷീണിച്ചിരുന്നു. അത്താഴവും കഴിച്ചിരുന്നില്ലല്ലോ. ഈ ടെന്‍ഷനില്‍ വിശപ്പും കെട്ടിരുന്നു. ക്യാമറ പോയത് പോട്ടെ, ഒന്ന്പോയി വീട്ടില്‍ കിടന്നുറങ്ങിയാല്‍ മതി എന്ന മാനസികാവസ്ഥയിലായിരുന്നു അപ്പോള്‍ ഞാന്‍. അച്ഛനുമമ്മയും സേം പിഞ്ച്. വിരഹാര്‍ദ്രമാം മനസ്സോടുകൂടി, വിതുമ്പും ചേതനയോടെ ഞങ്ങള്‍ വീട്ടിലേക്ക് യാത്രയായി.

വിട്ടിലെത്തി വാതില്‍ തുറന്നപ്പോള്‍ ആദ്യം കാണുന്ന ടീപ്പോയിയില്‍ തന്നെ നില്‍ക്കുന്നു നമ്മുടെ കഥാനായകന്‍ ക്യാമറ. നിങ്ങള്‍ എവിടെയായിരുന്നു, എന്നെക്കൂട്ടാണ്ട് പുറത്ത് പോയി അല്ലേ എന്ന മട്ടില്‍ പരിഭവിച്ചുകൊണ്ടവിടെ അവന്‍ അനങ്ങാതെ നില്‍ക്കുന്നു. പിന്നെ ഒരു കള്ളച്ചിരിയുമായി എന്നെ നോക്കി കണ്ണിറുക്കി. ടൈമറില്‍ വച്ചിട്ട് പിന്നെ പടമെടുക്കുന്നപോലെ അവന്‍ എന്നെ നോക്കി ഒരു ഫ്ലാ‍ഷ് അടിച്ചു. ഇനി എനിക്ക് തോന്നിയതാണോ? അതോ അതെനിക്ക് ബോധം പോയതിന്റെ മിന്നായം ആയിരുന്നോ? ആവോ !!!